[content goes here]

1

– To jest książka o przyjaźni trzech mężczyzn, taka postmodernistyczna powieść, o przyjaźni,  która trwa dwadzieścia lat, o ich różnej wrażliwości, tych mężczyzn i cała ta książka jest taka oniryczna i trochę może magiczny realizm, i ci trzej mężczyźni są związani taką męska przyjaźnią i są zakochani w jednej kobiecie.

– …

– ?

– Bo ja trochę nie lubię czytać o mężczyznach.

– … Aha. Rozumiem. Tak. W takim razie co pani powie na Helsinki i rock &roll, tu mamy autorkę pochodzenia fińskiego, która pisze po słowacku (…).

2

– Widzę że wybrała pani Tomasa Zmeskala.

– Tak, pismo klinowe.

– To może tu jest taka książka o spotkaniu postmodernisty z modernizmem, widzi pani, postmodernisty z modernizmem w Londynie i jest  jeszcze dużo o muzyce i jaką stanowi artystyczną inspirację…

– …

– ?

– Wolę pismo klinowe od muzyki.

3

– Widzę, że pani wróciła, a wcześniej przyciągnęło panią jednak czeskie stoisko. Tomas Zmeskal, tak?

– Tak, bo widzi pani, ja jestem asyriolożką tak naprawdę.

– Nie wiem, co to może być, ale brzmi poważnie.

– No właśnie pismo klinowe. I jak zobaczę jakąś książkę, gdzie jest pismo klinowe, to kupię ją zawsze bez względu na to, kto ją napisał i o czym jest.

– …

– ?

– …Tak…. Rozumiem. Oczywiście. Rozumiem.

(chwila przeglądania książek)

– Tak, a to jest ta książka, co pani mówiła, że nie chce, ta o mężczyznach. Pani nie lubi czytać o mężczyznach, prawda?

(koniec)